Bugün yaşlı bir teyzeye otobüste yer verdim.Nasıl şaşırdı,nasıl sevindi anlatamam.

Üç arkadaşlardı.İkisi oturuyordu.

Ve ben geç farkettiğimi sandım,cam kenarında oturduğumdan ve o tarafa bakmadığından dolayı.(Öyle değilmiş)Kusura bakmayın yeni gördüm falan dedim.

Yaşlı teyzeciğimiz ilk başta aa yok yavrum sen otur falan bile dedi.

Sonra üç teyzecik bana dua etmeye başladı.

Ne demek olması gereken şey bu zaten dedim.

'Gençler bizi artık görmezden geliyorlar.Bu içimizde büyük bir yara.'dedi.

'Bir gün onlarda yaşlanacak.'dedim.

Şirin şirin gülümsedi.

Açıkcası ne zaman bir yaşlıya yardım etsem aynı tepkiyi alıyorum.Şaşırıyorlar.Şaşırmalarına ben şaşırıyorum.Üzüldüm bugün.Demek ki cidden yolunda gitmeyen bir şeyler var.

Bu ara 'iletişim'konusu kafamı kurcalıyor.

İnsanları inceliyorum ve iletişim kuramadıklarını görüyorum.

Merhaba demeden soracakları şeyi sorup gidiyorlar mesela.

Ya da konuşuyorlar ama birbirlerinin isimlerini dahi bilmiyorlar.

İnsanlar işleri düşmedikçe hiç kimseyi tanımıyorlar.

Tanışmıyorlar.

Oysa bu çok hoş bir şey.

Denemeli denemeyenler.

En basitinden otobüs şöförüne iyi akşamlar vs demeyi deneyin.

Ya da okuldaki görevlilere,temizlikçilere gülümseyerek 'günaydın'.

Cevap vermeyenlerde oluyor tamam.Ama yinede söyleyin.

İnsanların birbirleri için iyi dilekler dilemesi kadar güzel bir şey yok.

Bugün bunu bir kez daha anladım.

O enerjiyi hissetmek müthiş bir şey.

Gittiğimiz yolun üstünde bir park varmış.

Mutlaka oraya git gittin mi hiç?Çok güzel dedi.

Hayır gitmedim dedim.

Sonra anlattı da anlattı parkı.

Kesinlikle gideceğim ve aklıma siz geleceksiniz dedim.

Yine şirin şirin gülümsedi.

Bir daha asla göremeyeceğim bir surat.

Asla duyamayacağım bir ses.

Gözlerinin içine baktım.

Yorgun olsa dahi cıvıl cıvıldı.

Gülümsedim.

Kimden ne öğreneceğiniz hiç belli olmuyor.!

..

'Tüm dileklerin gerçek olur umarım.'dedi sonra.

Sonra indi ve gitti..

Savaş Barıştır

Özgürlük Köleliktir

Cahillik Güçtür

1984, George Orwell'in aynı isimli romanından uyarlanan filmimiz, ne hoştur ki 1984 yılına denk gelmiş, getirilmiş. Romanı da okumuş bir bünye olarak filmi ve romanı birlikte götüreceğim. İki boyutlu bir yazı olacak. 3. Boyut sizlerin elinde. Oradan ''Yürü be!'' seslerini duyar gibiyim. Başlayalım...

Tarih 4 Nisan 1984. Dünya; Avrasya, Doğu Asya ve Okyanusya gibi parçalara bölünmüş. Bildiğimiz ülkelerin adı bile geçmiyor. Londra'dayız. İngsos yani İngiliz Sosyalist rejimi hakim. Heryerde şu ünlü Büyük Birader.

Büyük Birader

Olayları bir parti üyesi olan Winston'ın gözünden izliyoruz. Ancak her ne kadar ondan izlesek de sonunda fikirler bizim oluyor. Önemli olan bilinç.

Totaliter bir yönetim. Her şey parti'nin elinde. Her yerde teleekranlar, teleekranlarda parti propagandaları. Yıllardan beri bu şekilde süregelmiş. Geçmişe, şimdiye ve geleceğe durmadan şekil veriliyor. Bu heykeltraşlığın tek bir amacı var, otoriteyi elinde tutmak.

Kahramanımız Winston'da işte bu sistemin içerisinde yetişmiş ve herkes gibi (proleterler hariç) bu amaca hizmet ediyor. Tabii ki bu mecburi bir hizmet. O da çoğu kişi gibi durumun farkında ancak ne çare.

Otorite kurulmuş belki ama ama hayatın suyu çıkmış. Bu soğuk,pis ve iç karatıcı atmosfer filmde neredeyse roman kadar başarılı yansıtılmış. Bu konuda filmin hakkını vermek lazım.

Buraya kadar okuduklarınızdan İngiltere'de sosyalizm, 1984, Büyük Birader ne la bu? diyebilirsiniz. Ona da Celal Üster'in önsözünde söylediği gibi devlet tarafından her türlü muhalefetin yok edildiği bir toplum tehlikesine karşı bir uyarı, en genel anlamıyla ''ütopya'' olarak cevap verebilirim. Daha doğrusu, kapitalizmin kalelerinden biri olan İngiltere'yi sosyalistleştirmek gibi bir karşı ütopya.

Orwell'in Stalin'in baskıcı rejiminden yola çıkan bir eleştiri yarattığı söyleniyor. Eğer konu yine Orwell'in bir eseri olan Hayvan Çiftliği olsaydı ''haklısınız'' diyebilirdik. Ancak buradaki eleştiri otoriter, baskıcı rejimlerin problemlerine dikkat çekmek istemiş. Sırf 1940'lı yılların Sovyetleriyle uğraşmış olsaydı, şu an bile güncelliğini ve evrenselliğini koruyan ve bugüne kadar korumuş olan bir eser olabilir miydi?

Suzanna Hamilton - Joh Hurt

1984, filme uyarlanırken zorlanılacak bir roman. İzleyincede sıkıntıları yakalayabiliyorsunuz. Zaten, kitabını okuduysan filmini izleme durumu, uyarlayanlar tarafından devam ettirildiği sürece bu işten kurtuluş yok. Yüzüklerin Efendisi ile olmaz o iş - ki onun bile ciddi derecede açıkları var ama işi götürüyor - Bu nedenlerden dolayı filmin sönük yanları yok değil. Bazı yerler oldukça yüzeysel şekilde geçilmiş. Bazı yerler ise kızdıracak şekilde değişikliğe uğramış.

Bu açıklara karşılık John Hurt'ün oyunculuğu içimizi bir nebze rahatlatıyor. Oldukça başarılı. Julia karakteri ise biraz daha derin verilebilirdi. Çok komplike bir karakter değil ama birazcık daha ittirilse olurmuş.

Ayrıca sahnelerin tasarımları, dekorları, yerleşimleri oldukça başarılı. Ne yalan söyleyeyim birçok sahne tam kafamda canlandığı gibi hazırlanmış. O konudaki emek, alkışı hak eder.

Orwell, romanı 1948 yılında yazdığı için ve 84 48'in tersi olduğu için kitabın adını 1984 koymuş. İyiki de koymuş. Filmin sonunda da gözüken ''Nisan- Haziran 1984 esnasında Londra ve çevresinde yazarın hayal ettiği doğru zaman ve koşullarda çekildi'' yazısı yemeğin sonundaki tatlı gibi hoş bir hava katıyor.

Velhasıl, eğer ''Kitabı okurum ama filmi izlemem hayallerim bana kalır'' diyenlerdenseniz izlemenizi salık vermem. Bunun dışında bir düşünceniz varsa izleyin olsun bitsin. Ancak beklentileriniz çok yüksek tutmayın. Sonra Harry Potter olur. Gerisini zaten zevkleriniz halleder.



Eğer yazının burasına kadar okuyan varsa ve ''Bak merak ettim şimdi'' diyen varsa Can Yayınları'nın Celal Üster çevirisini tavsiye ederim. Sanki bütün çevirilerini biliyormuş gibi. Ya da ''Bana özet geçin, İngilizce'de biliyorum diyenlerdenseniz Penguin readers'ın resimli, ince bir 1984'ü mevcut.

Konuyla ilgili ''Bunu biliyor muydunuz?'' bilgisi vermek adettendir. George Orwell'in gerçek adı Eric Arthur'dur. Ayrıca O'Brian rolünde izlediğimiz Richard Burton bu filmden sonra vefat etmiş. Bu da böyle biline diyoruz.

Bu arada çok sevgili blogum 8 gün sonra 1 yaşına basıyor. Doğum gününden önceki son film yorumu. Malumunuz yoğunuz. Elden geldiğince... Doğum günümde görüşmek dileğiyle.

İzleyin, izlettirin, iyi seyirler...

Selam. Naber? İyisinizdir umarım. Ben nasılım bilmiyorum. Koşturmacalar varken güzel. Bu aralar güzelim. Çok. Ama yalnızlık çok kötü değil mi ya? Bu ara niye sardım bilmiyorum. Hep önceler, hep onlar yüzünden. Ya da yanındakiler. Onlar mutlu, onlar seviliyor, yalnız uyumuyor, seviyor, sevişiyor, gülüyor. Sen ne kadar 'tam' da olsan, öteki olsun istiyorsun yanında. Yatağının sol tarafı üşümesin istiyorsun. Onu istiyorsun ama olmayacağını, gelmeyeceğini, ısıtmayacağını da biliyorsun. İşin tuhafı başkasını da istemiyorsun. Olmuyor çünkü başka birisi varken, bunu da çok iyi biliyorsun. Alıştın zaten sen yalnız uyanmaya, ne gerek var ki. (Değil mi?)
Yatağa yatınca, yan dönüp başını yastığa gömünce yorgana sarılıp dizlerini karnına çekiyorsun ya. Hah işte o zaman çok yalnız hissediyorsun kendini. Çok.

i

Havalar o kadar sogudu ki galiba corba yapma zamani geldi. Normalde yaz kis corba yapan bir insan degilim, corba yapabilmem icin ilk sart havalarin sogumus olmasi gerekiyor. Pencereden disari baktigimda, agaclarin bir o yana bir bu yana savrulmasi, havanin iyice sogudugunu gosteriyor bana.

Sütlü tatlılara eski tariflerle yapılan bir örnek.Annem de pasta kremasını aynı malzemelerle biraz farklı ölçülerde yapardı.Bu tatlıyı yaparken o aklıma geldi.Pasta süslemesinden artan kremaları da kardeşimle yerdik hep.

Malzemeler:

1 lt süt

1 su bardağı toz şeker

4 yumurta sarısı

1/2 su bardağı un

1 çorba kaşığı nişasta

3 çorba kaşığı kakao veya bir paket rendelenmiş çikolata (80 gr.)